Masterchef: Eten met liefde bereid

Ja hoor, túúrlijk!

Daar sta je dan bij Masterchef, uitverkoren uit duizenden kandidaten. Je bent heen en weer aan het rennen als een kip zonder kop, sterft van de zenuwen, maar het resultaat mag er zijn. Je gerechten zijn volgens de jury van uitmuntende kwaliteit, kan zó in een sterrenrestaurant op de lijst staan voor een flinke prijs en het is overduidelijk te proeven dat het met veel liefde is gemaakt.

Hoe kan er nou sprake zijn van liefde als je stikt van de zenuwen en je bijvoorbeeld op het allerlaatste moment beslist om het gerecht toch anders te maken dan je van plan was, want er is helemaal geen tijd meer over voor wat je oorspronkelijk in je kop had en er mislukten teveel dingen tegelijk. Nou, is dat met liefde gemaakt?

Neen, met zenuwen en hartslag 167. Schei toch uit met die achterlijke termen bij dat Masterchef. Dat het wereldwijd een groot succes is mag al jaren duidelijk zijn, maar sommige opmerkingen slaan echt nergens op. Neem nou 'je gerecht smaakt te 2-dimensionaal'. Maar natuurlijk.....


Ze hádden kunnen zeggen, gast, volgende keer wat meer zout erbij mieteren en dan smaakt het perfect. Want dat is het toch? Waarom smaakt een gerecht niet perfect? Omdat je te weinig zout, zuur, suiker en dergelijke gebruikt. Als je een simpel toetje maakt met als hoofdbestanddeel custard, maar er zit verder niets in, zeg dan dat het vlak smaakt, of alleen maar naar custard. Dan leer je wat. En hoe maak je het dan precies '3-dimensionaal'? Nou, volgens mij door er dingen in te flikkeren die ze niet één twee drie thuis kunnen brengen. Een vleugje kardemom. Een kwart theelepeltje piment. Zulke dingen.

Let maar eens op hoe idioot ze sommige dingen kunnen brengen. Voorbeeld:

Ze kregen op een gegeven moment de opdracht om per persoon drie soufflés te maken. Dan krijg je eerst een hele hoop gejammer en gejank dat het ver-schrik-ke-lijk moeilijk is om te doen en dat iedere chefkok wereldwijd er zwaar tegenop ziet als ie ze moet maken.

Ehm, een soufflé maken is doodsimpel.

Maar goed, alle mensen leverden perfécte soufflés af volgens de jury, maar er was niets bijzonders aan de ingredienten. Een snufje nootmuskaat, drie soorten kaas en een beetje paprikapoeder bijvoorbeeld. Dát deed het 'm. Nou, poeh poeh, wat een wondertjes zeg...

Ergo, al die opmerkingen van de jury slaan veelal nergens op, hoewel het natuurlijk absoluut door de wol geverfde chefkoks zijn, die echt wel weten hoe één en ander hoort te smaken, anders run je geen sterrenrestaurant, of zelfs meer dan één.

Het is ook simpel te begrijpen dat ze een beetje een leuke draai aan het programma moeten geven, maar dat neemt niet weg dat ze normale termen kunnen gebruiken.

Met liefde gemaakt, donder toch op zeg. Als je weet hoe je iets moet maken en het is routine geworden, dan lazer je het binnen de kortste keren op een bord. Niks liefde. Routine!

Hiermee sluit ik mijn betoog met liefde af. Dáhaaag!